Salta rondrit

14 november 2018 - Salta, Argentinië

Maandag 12 november

Vandaag nemen we de nachtbus naar Salta, 17 uur vertrekken en de volgende dag om 10 uur aankomen, Cora leest wat en ik schrijf aan deze blog. Dat doe ik steeds in de bus, op de andere momenten hebben we gewoon geen tijd vandaar dat deze blog ongeveer 2 weken achter loopt. Reizen is hardwerken, vroeg opstaan, doorlopend van alles regelen en vervolgens beleven. De bus is dus ideaal om te schrijven tikfouten moet je mij maar vergeven. Om half 12 gaat de stoel plat, kussentje en deken erbij en slapen . Om een uur of 8 worden we wakker, we hebben redelijk geslapen en voelen ons niet brak. Natuurlijk slaapt je eigen bed beter maar we zijn wel 1500 km verder in Salta waar we een hotel hebben geboekt.

Dinsdag 13 november

In Salta hebben we een hotel geboekt, eerst douchen en lunchen. We zijn toch behoorlijk moe merken we, de nachtelijke reis maar ook de afgelopen weken waren intensief en eisen hun tol. We lopen doelloos door de stad en komen we achter dat we ongeveer 5 keer hetzelfde rondje gelopen hebben en nog steeds niet geluncht wat het plan was We doen vandaag niks meer en morgen ook niet.

Donderdag 15 november

Gisteren toch nog wat gedaan nl een auto geboekt, we gaan naar een Bodega of beter een Boutique. Het is een Finca (boerderij) helemaal verbouwd om gasten te ontvangen compleet met restaurant midden in de wijnvelden en ver van de bewoonde wereld. Het mag wat kosten en vooral Cora kijkt er erg naar uit. Maar eerst er naar toe, het is natuurlijk weer een paar honderd kilometer rijden zoals alles in Argentinië. De weg loopt door de bergen en we zijn in cactusland, ze staan overal en sommige zijn reusachtig ik denk wel een meter of 6 hoog. Na de cactussen komt er een soort niemandsland, vlak, af en toe en rots en een rechte weg die eindeloos lijkt. Gaaap saai, ik trap het gaspedaal diep in, we rijden 160 maar het lijkt nog niet op te schieten. Na 1,5 uur zie ik in de verte bergen opdoemen, over de hele breedte van de horizon. De navigatie geeft aan dat we nog 300 km moeten rijden dus het kan niet anders dat we door of over die bergen moeten. De details van de bergen worden steeds duidelijker het lijkt wel op deze bergen zo vanuit de aarde omhoog zijn geduwd. De diepe groeven in het gesteente lopen verticaal, en de kleurschakeringen van de verschillende steensoorten lopen ook verticaal. Het is niet dat ik voor het eerst in mijn leven bergen zie, ik ski mijn hele leven maar realiseer mij nu pas bij het zien van deze bergen dat alle bergen die ik ooit eerder zag er anders uitzien. Het asfalt houd op, gravel begint en de weg is niet meer recht, we slingeren om de enorme rechtopstaande bergpunten heen en klimmen steeds hoger met de auto. De weg is soms niet breder dan de auto als we tussen 2 massieve blokken steen rijden. We zijn zo onder de indruk van wat we zie dat we helemaal geen foto’s hebben gemaakt. Na de bergen komen we bij een dorpje, we hebben honger, we stoppen bij een overdekt erf van een soort boerderij waar we ook een paar taxibusjes zien staan. Hier worden toeristen gedropt, kan niet anders, dus wij ook naar binnen. Het systeem is simpel, we worden naar een soort gaarkeuken geleid en kunnen kiezen uit 5 ketels die op een houtvuur staan. Zwarte drab, bruine drab, beige drab, gele drab en witte drab, ik kies bruin en Cora kiest gele drab we hebben geen idee en maken ons wel wat zorgen. Vervolgens kies je een tafel, krijg je brood, Cola en water en je drab in een bord. De bruine drab blijkt stoofschotel van lamsvlees, helemaal niets mis mee en de gele drab is stoofschotel met kip, uitstekend gegeten. Van daaruit door naar onze eindbestemming, de Bodega, over onverharde wegen die ik wel zat wordt we rijden er al uren over. De laatste kilometers gaan gelukkig weer over asfalt tot de afslag van de Bodega, we rijden diep de wijnvelden in. De Bodega is schitterend, we hebben een enorme kamer, alle kamers zijn naar een druifsoort genoemd, wij hebben Torontés. We maken een wandeling door de wijnvelden, dan eten en slapen.     

Vrijdag 16 november

We vertrekken vanuit de Bodega naar Humahuaca, waarom ? Nou, we zijn in de buurt (relatief) en het is de meest noordelijke stad in Argentinië, de meest zuidelijke stad hebben we ook gedaan dus deze moest. Hier woont nog wat inheemse bevolking, wat er van over is. Kolonisatie heeft ook een zwarte bladzijde in de geschiedenis. Er is eigenlijk niet veel te beleven hier, er komen niet veel toeristen hier, de highlight is Lama op de menukaart. Die proberen we, taai spul, geen aanrader.

Zaterdag 17 november

Door met onze minirondreis in het noorden, we gaan naar San Salvador de Jujuy een industrie stad met een goed bewaard koloniale binnenstad. Maar eerst lang 2 bijzondere plekken, er schijnen hier veelkleurige bergen te zijn en een zoutvlakte. Het is eigenlijk 1 bestemming, de bergen passeer je onderweg naar de zoutvlakte. Cora rijdt, dat heeft ze natuurlijk al eerder gedaan maar niet op onverharde wegen en ook niet door de bergen, vindt ze niks. Direct na de afslag richting de zoutvlakte beginnen de bergen, en die zijn pittig, Cora geeft geen krimpt en vliegt al slingerend de berg op tot een hoogte van 4100 meter. Onderweg komen we langs de veel kleurige bergen, Cora heeft er bijna niets van gezien, te druk met schakelen, insturen van bochten en inhalen van vrachtwagens die rokend de berg op kruipen. Na het hoogste punt de berg af, niet te veel remmen en de motor gebruiken om de snelheid te controleren. In de verte zien we de zoutvlakte al glimmen. Bij aankomst parkeert Cora de auto, tss eitje die bergen. De zoutvlakte is indrukwekkend, er wordt nog steeds zout gewonnen. Van daaruit rijden we door naar San Salvador de Jujuy, onze eind bestemming.

Zondag 18 november

Over San Salvador de Jujuy valt niet veel te melden we overnachten daar en rijden van daaruit naar Salta Las. Op maandag 19 november vliegen naar Buenos Aires, de vakantie nadert zijn einde.