Puerto Madryn

Maandag 22 Oktober

We rekenen af met de Hostel, de taxi staat al kaar, hadden we gisteravond al geregeld. Op naar het vliegveld voor een binnenlandse vlucht, een ander vliegveld dus dan van aankomst. We vliegen naar Trelew, een vlucht van 3 uur om je een idee te geven van de afstanden. Na aankomst zouden we direct een auto boeken, dus wij in de rij voor de verhuurbalie. Tegenvaller, niet gereserveerd betekend geen auto, er zijn niet voldoende auto’s beschikbaar. Hadden we dit kunnen weten, waarschijnlijk wel met een goede voorbereiding, al onze medereizigers haalden zonder probleem een auto op. Natuurlijk zijn er andere mogelijkheden, een transfer naar de bestemming. We willen naar Puerto Madryn waar we vanuit Buenos Aires een Hostel hebben geboekt. Naar buiten voor de transfer, WOW terug naar binnen, het is hier koud. We duiken in de rugtas en halen er een trui en een winterjas uit. Het is hier 8 graden en het waait hard vanuit het zuiden. In Nederland worden we blij van wind uit het zuiden, hier betekend het wind uit Antarctica, berekoud dus. Tijdens de transfer met een Busje kijken we naar buiten, dit is een andere wereld dan Buenos Aires. Het landschap is ruig en vooral leeg, we rijden ruim 200 kilometer over een slechte weg, je ziet nergens bebouwing. Totdat Puerto Madryn in zicht komt, het is een stad, het is stoffig en het is fris buiten. Bij aankomst een uitgebreide uitleg door de Hostel eigenaar over de excursies die er zijn te maken. Wij willen eigenlijk nog steeds een auto en vragen naar de mogelijkheden, die zijn er, vriend Frankie verhuurd nog wel wat het is de enige optie. Je voelt het al aankomen, daarover later meer. We gaan de stad in om te eten, daarna slapen.

Dinsdag 23 Oktober

De Hostel eigenaar verteld vol trots dat zijn ontbijt geweldig is en “homemade”. We maken kennis met een origineel Argentijnsontbijt en dat is anders. Argentijnen ontbijten eigenlijk niet maar nemen mierzoete koffie met homemade gebak die nog zoeter is dan de koffie. Ik zoek nog naar kaas in de koelkast maar dat is zinloos, op naar Frankie. Die zit een paar straten verderop en laat ons zijn verhuurvloot zien die bestaat uit 1 auto waar hij zelf mee rijd, voor de duidelijkheid de auto is niet bepaald nieuw. Het is onze enige optie en we willen een auto. Dus we onderhandelen en sluiten een overeenkomst. Ik start de auto en ruik gelijk de motor, voor de technici, het is de geur die je krijgt als water en olie zich vermengen. De geur komt binnen via de kachelmotor, ik herken de geur gelijk, de koppakking is lek of recent lek geweest en inmiddels gerepareerd. Ik hoop op het laatste, en zeg niets tegen Cora die sowieso geen voorstander was van Frankie en zijn auto. Onderweg ontdekken we nog meer gebreken, de achterdeur is opnieuw gelast aan het chassis van de auto maar niet zo netjes. De deur sluit voor geen meter en maakt een hels tochtgeluid tijdens het rijden. De snelheidsmeter doet het niet dus ik heb geen idee hoe hard ik rij maar heb tegelijker tijd ook geen hoge verwachtingen over de prestaties van Frankeis trots. We zijn onderweg en zullen de auto 3 dagen gebruiken.

Zodra we de stad uit zijn rijden we het nationaal park in wat ook betekend dat het asfalt ophoud en de onverharde wegen beginnen. Het onderstel van de auto is ook niet meer zo strak als zou moeten en de auto zwiert over de onverharde wegen, na een uurtje ben ik er aangewend. We stoppen bij een uitzichtpunt voor een foto en zien gelijk een paar walvissen zwemmen langs de kust, op het strand liggen zeeolifanten en zeeleeuwen. Vlak voor onze neus zien we pinguïns, hier zijn we voor gekomen, de kou telt niet meer en Frankie zijn we allang vergeten. De volgende uren genieten we van de flora en fauna, komen nog Emoes tegen en een soort Lama’s. We stoppen bij een boerderij waar we wat taxibusjes zien staan met toeristen en eten daar schaap direct van het spit. De dag is geslaagd.

Woensdag 25 Oktober

Vandaag doen we niks, we moeten wat zaken regelen. Gisterenavond hebben we geprobeerd een ticket te boeken via het internet voor onze volgende bestemming. Dat is niet gelukt wegens slechte internet verbinding. Hierdoor komen we ook in de knoei met onze hostel, we moeten een dag langer blijven maar dat kan niet. Onze kamer is alweer verhuurd, we moeten dus ook een extra overnachting regelen ergens. We gaan een paar hostels af en vinden na 2 uur een beschikbare kamer. Nu naar het kantoor van de vliegmaatschappij waar we een ticket boeken voor overmorgen. Nu dat klaar is boeken we 3 overnachtingen in de volgende bestemming. Daarna vragen we Frankie of we de auto 1 dag langer kunnen huren. Hier zijn we de hele dag mee bezig maar alles is voor de komende 4 dagen weer geregeld, eten en slapen.

Donderdag 26 Oktober

Vandaag gaan we naar een Pinguïn kolonie, je kunt daar vrij tussen de Pinguïns lopen. Dat wil zeggen, de mensen lopen over een afgezet pad en de Pinguïns kunnen gaan en staan waar zij willen. Het is zo’n 150 km verderop, de Frankiecar heeft ons nog niet teleurgesteld dus vol vertrouwen beginnen we aan de rit van 300 km. We besluiten de heenreis over de snelweg te gaan, nee geen 6 baans maar 2 baans met enorme spoorvorming en gaten in het asfalt en hevig rokende vrachtwagens met een topsnelheid van 60 km per uur. Met wat manoeuvreren om de gaten en het stuur stevig vasthouden vanwege de spoorvorming kunnen we met 120 km per uur (denken we want geen snelheidsmeter) kunnen we daar in 1,5 uur zijn. Terug rijden we dan door een reservaat met onverharde wegen, het vertrouwen in de auto is groot.

Het bezoek aan de kolonie is indrukwekkend, het is broedseizoen en overal zijn nesten. De Pinguïns lijken geen enkele last de hebben van het menselijk bezoek. In kolonne waggelen 20 tot 30 Pinguïns naar de zee om op vis te jagen, tegelijkertijd komen vergelijkbare groepen Pinguïns uit de zee met een vol gevreten pens om die bij hun geliefde op eieren uit te kotsen, zo doe je dat dus. We scoren nog een soort van lunch en rijden terug via het reservaat, dat is een afslag 30 km verderop. We rijden nog geen 10 minuten op de onverharde weg in het reservaat en de Frankiecar begint de haperen, ik herken het gelijk, tank leeg. De tankmeter blijkt dus niet betrouwbaar, er zou nog een kwart tank moeten zijn. Cora in de stress, we staan midden in de rimboe, en het 1e tankstation is zeker 100 km verderop. Je weet toch dat die auto niet betrouwbaar is, we rijden al 2 dagen rond zonder te tanken. Ja achteraf is alles makkelijk, te veel bezig met walvissen en Pinguïns, en de tankmeter zakte wel steeds. Schelden helpt niet dus we sluiten de auto af en lopen terug naar de geasfalteerde weg. Na 10 minuten lopen komt er een Pick-up truck voorbij van een koeienboer. Die stopt natuurlijk, hij ziet niet elke dag 2 toeristen zonder auto in de rimboe lopen. Met wat handen en voeten werk leggen we uit de we geen brandstof meer hebben, we krijgen een lift naar de geasfalteerde weg. Daar lopen we weer verder, nog 90 km tot het tankstation. Na 20 minuten weer een Pick-up, ook die stopt, Whats up guys ? Thank god, Engels, that is a lot easier. We leggen uit, 20 km verderop, geen brandstof, we  hebben hulp nodig. Komt goed, stap in, kan gebeuren en ik moet toch dit kant op. Het blijkt dat je nog veel harder over deze slechte wegen kan rijden. Met 170 km per uur rijden we naar de bewoonde wereld, de chauffeur woont in Puerto Madryn waar wij ook verblijven en hij kent de eigenaar van de Hostel. Hij heeft een lege jerrycan bij zich, bij de benzinepomp worden we opgehaald door een kennis van de chauffeur die een taxi heeft. Kortom 4 uur later, nog voor het donker wordt zijn we terug in Puerto Madryn. Frankie heeft zijn auto terug en we gaan uit eten in een goed restaurant, we kunnen weer lachen. Morgen vliegen we verder.